Традиционно в Беларуси с 14 по 21 октября проходит Неделя родительской любви. Эти даты выбраны не случайно. 14 октября – День матери, а 21 октября – День отца. Этот достаточно молодой праздник был утвержден Указом Президента Республики Беларусь от 9 июня № 198. По всей Беларуси проходят мероприятия и акции, направленные на популяризацию семейных ценностей. Присоединился к акции «В музей всей семьей» и наш музей.

Нарадзіўся будучы мастак у вёсцы Куплін Пружанскага павета Палескага ваяводства (цяпер Пружанскага раёна Брэсцкай вобласці). Цікавасць да малявання з’явілася яшчэ ў школьныя гады, калі хлопчык спрабаваў маляваць прыроду роднай вёскі.

3-4 октября 2024 года в Брестском областном краеведческом музее состоялась III Международная научно-практическая конференция «Музейныя здабыткі. Вялікая Айчынная вайна ў сучаснай музейнай прасторы”, посвященная 80-летию освобождения Беларуси от немецко-фашистских захватчиков.

На конференции собралось более 50 неравнодушных ученых, практиков, музейщиков, студентов, стремящихся к обмену знаниями и опытом по данной теме, из России и Беларуси. Докладчики делились результатами своих исследований, слушатели активно участвовали в обсуждении, задавали вопросы и предлагали свои точки зрения, что создало динамичную атмосферу научного взаимодействия.

Музей-усадьбу «Пружанский палацик» на конференции представляли директор Ангелина Маруфенко и главный хранитель Марина Ковтунюк.

Мероприятия такого рода не только укрепляют профессиональные связи, но и способствуют обмену знаниями и опытом между специалистами. В ходе работы конференции формируются идеи для новых исследований, налаживаются контакты, которые могут привести к сотрудничеству в будущих проектах.

В рамках республиканской акции «Музей открыт для вас» музей-усадьбу «Пружанский палацик» посетили подопечные отделения дневного пребывания для граждан пожилого возраста ГУ «Пружанский территориальный центр социального обслуживания населения».

Сёлета споўнілася 120 гадоў з дня нараджэння Антона Рыгоравіча Такарэўскага (1904–1984) — вядомага беларускага майстра чорнай керамікі, а 10 кастрычніка — 40 гадоў з дня яго смерці.

Пружаны здаўна славіліся ганчарамі. І гэта нездарма, бо ў наваколлі горада — невычэрпныя запасы высакаякаснай гліны. Таму не дзіўна, што тут заўсёды была развіта менавіта ганчарная справа, якой займаліся ледзь не ў кожнай хаце. У тутэйшых краях здаўна выраблялі чорнаглянцавы задымлены ганчарны посуд, які адрозніваўся асаблівай прыгажосцю і трываласцю.

У пачатку ХХ стагоддзя ў Пружанах налічвалася каля ста двароў, дзе жылі ганчары. Існавала нават вуліца, якая называлася Ганчарная. Пасля Вялікай Айчыннай вайны ў Пружанах арганізавалі ганчарную арцель, якая выпускала збаны і вазоны для кветак. Спрабавалі наладзіць і вытворчасць кафлі. Але праца не пайшла і арцель распалася. Традыцыйны ганчарны промысел таксама неўзабаве спыніў сваё існаванне: ганчарам было прапанавана набыць патэнт на права надомнай працы і продажу сваіх вырабаў па такой высокай цане, што яны былі вымушаны адмовіцца ад яго і заняцца іншай справай. Так загас адзін з самых старажытных промыслаў, і памяць пра яго паступова згубілася б, калі б не адданасць любімаму рамяству лепшага з мясцовых майстроў — Антона Такарэўскага.

Доўгія гады майстар правёў у штодзённай працы. Перш чым прыступіць да вырабу посуду, ганчар спачатку рыхтаваў глінянае цеста для фармоўкі. Затым тачыў гаршчкі на нажным ганчарным крузе. Пасля, даўшы вырабу злёгку падсохнуць, адпаліраваным крэменем прачэрчваў арнамент. Камбінуючы спалучэнне простых матываў — ёлачку, сетку, прамыя лініі, няроўныя завіткі, майстар адводзіў арнаменту вялікую ролю. “Мне здаецца – завяжы мне вочы, а я ўсё роўна ведаю, што і як трэба рабіць”, — гаварыў Антон Рыгоравіч.

Затым майстар сушыў і абпальваў посуд. Пасля вёз свае вырабы на базар ўласным кані, запрэжаным у калёсы. Сценкі воза былі сплецены з вярбовых дубцоў накшталт кошыка – каб не пабіць далікатны тавар. Дзякуючы яму Такарэўскі быў вядомы на ўсю акругу — яго посуд быў прыгожы і трывалы. “А як жа інакш? — дзівіўся сам майстар. — Трэба, каб посуд выгляд меў, і моц, і абпал добры. Калі раз зробіш дрэнна — не прадасі, ды і слава худая пойдзе”.

А потым — зноў пара нарыхтовак: ехаць у лес па дровы для абпалу і па гліну. А яна для кожнай мэты розная. Для чорнай керамікі патрэбна гліна тоўстая, яе здабывалі на гары. Для светлай — худая, за ёй ездзілі на балота.

Горка ўсведамляць, што ў гэтага цудоўнага майстра не было вучняў, якім ён мог бы перадаць сваё майстэрства. І ён сам гаварыў пра гэта з вялікім шкадаваннем. Сёння ганчарны посуд Такарэўскага захоўваецца ў многіх беларускіх музеях, у тым ліку і ў Пружанскім палацыку. І кожная сустрэча з посудам майстра нясе жыхарам вялікіх гарадоў, якія амаль страцілі уяўленне пра сялянскі побыт, такую ж радасць, якую адчувала сялянка, з задавальненнем купляючы ў майстра новы гаршчок. І ў гэтым — жывая сувязь часоў…

Лекция «Мы-едины. Мы-сердце великой страны» для учащихся «Средней школы №3» г.Пружаны была проведена 17 сентября в День народного единства научным сотрудником музея-усадьбы «Пружанский палацик».

6 сентября в г. Кобрин состоялась научно-практическая конференция «Мартыновские чтения». Мероприятие посвящено 120-летию со дня рождения первого директора Кобринского военно-исторического музея имени Суворова Алексея Михайловича Мартынова, 85-летию воссоединения Западной Белоруссии с БССР, а также 80-летию освобождения Беларуси от немецко-фашистских захватчиков. В конференции приняли участие директор Пружанского палацика Ангелина Юрьевна Маруфенко и главный хранитель фондов Марина Викторовна Ковтунюк.

Конференция стала площадкой для встречи исследователей и энтузиастов в области краеведения. В ходе мероприятия обсуждались вопросы истории и культуры Брестчины.