Для таго, каб наведвальнікі змаглі пазнаёміцца з музейнымі прадметамі, ствараюцца выставы і экспазіцыі. Гэты працэс цікавы і творчы, так як з вялікай колькасці розных экспанатаў вымалёўваецца кампазіцыя, калі кожная вітрына можа расказаць цэлую гісторыю.

Пасля таго, як прадметы трапілі ў музей, яны праходзяць агляд, апрацоўку спецыяльнымі сродкамі, калі трэба, рамантуюцца, а затым уносяцца ў музейную базу. І толькі пасля гэтага прадметы атрымоўваюць спецыяльны нумар і знаходзяць сваё месца на выставе ці ў фондах музея. З гэтага часу ўсе музейныя прадметы з’яўляюцца дзяржаўнай маёмасцю.

Паважаныя сябры, сёння мы запускаем праект “Сем пятніц на тыдні”, у ходзе якога сем дзён запар  будзем расказваць і паказваць працу музея.

Сёння гаворка пойдзе пра прадмет побыту — вілкі.

28 ліпеня 2022 г. споўнілася 210 гадоў з Дня нараджэння сусветна вядомага пісьменніка, гісторыка, мастака, музыканта Ю. І. Крашэўскага.

28 ліпеня спаўняецца 210 год з дня нараджэння Юзафа Ігнацы Крашэўскага, дзяцінства якога прайшло ў вёсцы Доўгае на Пружаншчыне. З гэтай нагоды брэсцкія мастакі Сяргей Казак і Ігар Раманчук падаравалі палацыку два партрэты Крашэўскага, якія папоўнілі музейную калекцыю, прысвечаную знакамітасці.

Сённяшняя гаворка пойдзе пра арыфмометр “Фелікс-М”, які захоўваецца ў фондах палацыка.

Сёння мы раскажам пра музычны інструмент — камертон.

Камертон (ад ням. — «пакаёвы гук») ужываецца для наладкі музычных інструментаў, харыстаў, а таксама выкарыстоўваецца для апрацоўкі каменя і іншых матэрыялаў за кошт вібрацый пэўнай частаты гуку. Існуюць механічныя, акустычныя і электронныя камертоны.

Гісторыя камертона пачынаецца ў 1711 г., калі прыдворны трубач англійскай каралевы Ганны Сцюарт Джон Шор вынайшаў неабходны ўсім музыкам і наладчыкам музычных інструментаў няхітры прадмет і назваў яго камертонам.

Калі стукнуць па камертоне, яго зубцы пачынаюць вібрыраваць і раздаецца гук, які служыць эталонам вышыні пры наладцы музычных інструментаў і ў спевах. Камертон, вынайдзены Шорам, даваў 419 вібрацый у секунду. У канцы ХVІІІ ст. па ініцыятыве кампазітара і дырыжора Джузэпэ Сарта ў Расіі быў уведзены «Пецярбургскі камертон» з частатой 436 Гц. У 1858 г. Парыжская акадэмія навук прапанавала так званы «нармальны камертон» з частатой  вібрацый 435 Гц. Сёння самы распаўсюджаны камертон выдае гук “ля” 1-й актавы частатой 440 Гц.

У нашы дні сімфанічныя аркестры рэдка карыстаюцца камертонам, там ролю “наладчыка гука” выконвае драўляны духавы інструмент габой, паколькі ў сілу яго канструкцыі на яго музычны лад не ўплываюць тэмпературныя ўмовы і яго нота “ля” заўсёды ўстойлівая. Калі з аркестрам іграе раяль, то усе інструменты аркестра наладжваюць ўжо па раялі. А вось сам раяль — па камертоне.

Звычайна, каб узмацніць гучанне камертона, яго ўсталёўваюць на рэзанатары — адкрытай з аднаго боку драўлянай платформе. На падстаўцы нашага камертона стаяць фабрычнае кляймо “ЛЯ/440” і абрэвіатура завода “ЗИП” (завод імя П. Пастышава).

На мінулым тыдні Міжнароднае грамадскае аб’яднанне «Узаемаразуменне» разам з Творчай майстэрняй «Мой звыклы новы дом”, які з’яўляецца часткай праекта «Скажам адзіноце — не!», правялі ў Пружанах пленэр і адкрылі ў палацыку выставу “Сцежкамі Язэпа Драздовіча”.

Аб’яднанне «Узаемаразуменне» ставіць сваёй мэтай сацыяльную падтрымку пакалення вайны і іншых сацыяльна слабых катэгорый грамадзян. У пленэры “Пружанскі палацык” прынялі ўдзел былыя малалетнія вязні канцлагераў, якія з’яўляюцца удзельнікамі Творчай майстэрні «Мой звыклы новы дом” пад кіраўніцтвам мастачкі Аксаны Чутцавай і валанцёраў.

На наступны дзень у музеі-сядзібе “Пружанскі палацык” была адкрыта выстава удзельніц Творчай майстэрні.

Натхнёныя творчасцю Язэпа Драздовіча — адной з самых незвычайных персон беларускай культуры і мастацтва, мастачкі стварылі поўны эмоцый, пяшчоты і шарму каларыт трынаццаці карцін, што апускае ў свет наіўных падарожжаў і летуценняў, самабытнасці і прастадушнасці.

Язэп Драздовіч за свой нядоўгі і цяжкі шлях па роднай зямлі пасродкам мастацкага бачання адкрыў глыбіні беларускай культуры. Падобна Драздовічу мастачкі здолелі ахапіць шматграннасць жыцця, адкрылі для сябе і для гледача яркія і дзіўныя вобразы. Іх творы з’яўляюцца прыкладам творчай самарэалізацыі людзей трэцяга ўзросту для ўсведамлення значнасці і сацыяльнай карысці сваёй дзейнасці, што спрыяе ўсталяванню яшчэ больш паважлівых адносін паміж пакаленнямі.

Адкрыццё выставы дазволіла наведвальнікам музея пазнаёміцца з незвычайнымі людзьмі і убачыць свет вачыма пакалення, на долю якога выпалі вялікія выпрабаванні.

Сёння гаворка пойдзе пра шчыпцы для завіўкі валасоў.

Гэты прадмет быў выраблены ў 20-30-я гг. мінулага стагоддзя ў Польшчы з жалеза, дрэва і латуні.  Прылада, пры дапамозе якой ствараліся завіткі, мае выгляд двух крыжападобна змацаваных на шарніры стрыжняў, адзін з іх ад месца злучэння набывае форму жолаба. У ніжняй часткі стрыжняў знаходяцца драўляныя ручкі.

Яшчэ ў Рымскай Імперыі і Старажытным Егіпце жанчыны наносілі на валасы суспензію з вады і грунта, затым іх накручвалі на палачкі. Калі пад сонечнымі праменнямі валасы высыхалі, атрымлівалася ўкладка.

Калі ў моду ўвайшлі парыкі, прыгажуні эксперыментавалі з прычоскамі, не хвалюючыся аб уласнай шавялюры. Валасы парыка вымочвалі ў водна-шчолачным растворы, каб яны трымалі форму, завіток рабілі пры дапамозе нагрэтых металічных палачак або цвікоў.

У другой палове XIX ст. француз Марсэль Грато стаў вынаходнікам шчыпцоў для завіўкі валасоў. Падчас працы Грато выкарыстоўваў двое шчыпцоў: пакуль аднымі майстар рабіў укладку, другія награваліся на агні. Такім чынам, прычоска трымала форму доўгі час. Тэмпературу, дарэчы, правяралі, прыклаўшы шчыпцы да газеты, калі апошняя цямнела, значыць надышоў час завівацца. Шчыпцы атрымалі велізарную папулярнасць, не дзіўна, што Марсэль Грато праз некалькі гадоў стаў вельмі багатым. Таксама гэты чалавек з’яўляецца вынаходнікам тэхнікі “марсэльская хваля” — гарачай завіўкі валасоў, што была надзвычай папулярнай у 20-я гады мінулага стагоддзя. Нягледзячы на тое, што ў той час ўжо існавалі металічныя бігудзі, а таксама была вядома завіўка на папільоткі, найбольш запатрабаванай заставалася укладка хвалямі. У хатніх умовах укладку можна было зрабіць пры дапамозе металічных зажымаў, а вось прафесіяналы сваёй справы стваралі прычоскі пры дапамозе шчыпцоў “марсэль” на сухіх валасах.

У 1959 г. французскія вынаходнікі Рэнэ Лельеўр і Ражэ Лемуан запатэнтавалі першыя электрычныя шчыпцы, а праз два гады прыгажуні займелі магчымасць карыстацца плойкамі. З тых часоў прылады для завіўкі валасоў толькі ўдасканальваліся.