Премьера фильма «Время вернуться»
2 мая в кинотеатрах Брестской области состоялась общенациональная премьера военно-исторической драмы «Время вернуться», снятой киностудией «Беларусьфильм». Фильм посвящен 80-й годовщине освобождения Республики Беларусь от немецко-фашистских захватчиков. Премьера прошла и в кинотеатре «Спутник».
Перед началом киносеанса зрители имели возможность ознакомиться с фотовыставкой «Нельзя забыть» организованной музеем-усадьбой «Пружанский палацик». Выставка рассказывает о событиях Великой Отечественной войны на территории Пружанского района.
У дапамогу Чарнобылю
26 красавіка 1986 г. адбылася самая страшная тэхнагенная катастрофа ў гісторыі чалавецтва — аварыя на Чарнобыльскай атамнай электрастанцыі. 38 гадоў аддзяляюць нас ад тых трагічных падзей…
Катастрофа на Чарнобыльскай АЭС па маштабах радыёактыўнага выкіду і сваіх далейшых наступстваў перасягнула падобныя аварыі.
У той ці іншай меры вынікі аварыі на ЧАЭС закранулі больш за два дзясяткі краін, што гаворыць аб яе глабальным характары. Аднак асноўны ўдар прыпаў на Беларусь — каля 35 працэнтаў радыёактыўных выпадзенняў аселі на яе тэрыторыі. Але нягледзячы на гэта, беларусы актыўна дапамагалі пацярпелым ад аварыі.
Гэтая страшная падзея не пакінула абыякавай і жыхароў Пружаншчыны. У фондах музея захоўваецца газета «Зара камунізму», дзе на першай паласе размешчаны артыкул пад назвай “У дапамогу Чарнобылю”:
“Чарнобыльскія падзеі ўскалыхнулі ўсіх людзей нашай неабсяжнай краіны. Не пакінулі яны раўнадушнымі і жыхароў Пружанскага раёна. Амаль штодзень паступаюць у дзяржбанк грашовыя пералікі… Горача адгукнуліся на чужое гора ветэраны, якія самі перажылі бяду… Адрасоў спачування шмат. Пералічваюць самыя розныя сумы… Нашы людзі не засталіся раўнадушнымі.”
Мы павінны і сёння памятаць пра Чарнобыль дзеля будучыні, ведаць пра небяспеку радыяцыі і рабіць усё, каб падобныя катастрофы ніколі больш не паўтараліся…
А у мяне пружанская душа…
Сустрэча з паэткай — гэта заўсёды захапляльны вопыт, магчымасць пазнаёміцца з новымі кнігамі і героямі, даведацца больш пра творчую прафесію, а таксама прыняць удзел у цікавым абмеркаванні, асабліва калі паэтка — наша зямлячка.
23 красавіка ў Пружанскай цэнтральнай раённай бібліятэцы імя М. Засіма адбылася творчая сустрэча з паэткай Аленай Котавай. Алена Аляксандраўна нарадзілася ў 1979 г. у Пружанах. Сёння паэтка жыве ў Кобрыне, працуе ў школе настаўнікам англійскай мовы.
Вершы Алена Котава піша на рускай, беларускай і нават на англійскай мовах. Удзельнікі сустрэчы пачулі ў гэты вечар іх нямала: пра каханне і сяброўства, пра вернасць і шчасце, пра родныя мясціны і прыгажосць прыроды. А з якой цеплынёй і пяшчотай расказвала паэтка пра сваіх родных!
Падчас творчай сустрэчы Алена Аляксандраўна пазнаёміла прысутных са зборнікамі вершаў “Английский через рифмы”, “Нежное соцветие”, “Бабуліны рукі”, а таксама прэзентавала новы зборнік “А у меня пружанская душа”. Апошні зборнік стаў для нас прыемным сюрпрызам – на вокладцы размешчана выява палацыка.
Сустрэча з паэткай прынесла нам шмат станоўчых эмоцый і стала для нас дзіўным і цікавым адкрыццём. А фонды музея папоўніліся новымі экспанатамі.
Амто (здравствуй), Корякия!
Под таким названием 18 апреля в музее открылась выставка из частной коллекции Людмилы Каюровой (частный коллекционер, Заслуженный юрист Российской Федерации, судья в почётной отставке).
Выставка приглашает гостей и жителей города во увлекательное путешествие в мир удивительной материальной культуры коренных малочисленных народов Севера, проживающих на просторах Камчатского края. Посетителям представлены разнообразные бытовые, этнографические и ритуальные предметы, а также удивительные образцы декоративно-прикладного искусства. Среди выставленных экспонатов — настоящие раритеты: корякский женский кроильный нож, коллекция уникальных женских сумочек для рукоделия, древний костяной гребень для расчесывания травы, ритуальные кожаные очки, родовое копье и множество других предметов, связанных с северным бытом.
Выставку дополняют картины, которые рассказывают о природе Камчатского полуострова, его уникальности, особенностях кочевого и оседлого образа жизни, верованиях и обычаях народов, проживающих на северной окраине России.
Первую экскурсию по выставке провела сама Людмила Викторовна. Она с любовью и трепетом рассказала немало увлекательных историй о предметах, представленных на выставке. К числу уникальных экспонатов относится женский кроильный нож конца XVIII–начала XIX вв. Таких ножей в мире обнаружено всего четыре. Во время охоты его случайно нашёл муж Людмилы Викторовны Александр Сергеевич в одной из полуразрушенных землянок. Им также было найдено и ритуальное копье, принадлежавшее ранее одному из старейшин рода.
На выставке также представлены предметы, которыми в быту пользовались сами супруги, прожившие не один десяток лет на Дальнем Востоке. Это кухлянки – длинные меховые куртки, шапки-малахаи, чижи – меховые носки, сапоги-торбоса. Хозяевам этих аутентичных вещей были не страшны 50-градусные морозы, так как натуральный олений мех согревал лучше всяких искусственных волокон.
Долго не расходились посетители выставки, находясь под впечатлением увиденного и услышанного. После увлекательного рассказа они еще с большим любопытством и интересом рассматривали экспонаты выставки и задавали вопросы супругам.
Поспешите окунуться в неповторимую атмосферу этой удивительной культуры, посетив выставку до 2 июня!
Таварыш, запомні гэты дзень!
63 гады таму ўсё чалавецтва ўспрыняло палёт савецкага касманаўта Юрыя Гагарына як уласнае дасягненне.
“Чалавек у космасе!”, “Капітан зоркалёта – наш, савецкі!”, “Вялікая перамога розуму і працы!, «Свет апладзіруе Юрыю Гагарыну», «Скачок у сусвет», «12 красавіка 1961 года — таварыш, запомні гэты дзень!» — ніводны з гэтых газетных загалоўкаў і лозунгаў нават сёння не выглядае занадта пафасна або залішне перабольшана. Мы і сёння цалкам гатовы раздзяліць гэтае захапленне з тым пакаленнем.
Напярэдадні Дня касманаўтыкі фонды Пружанскага палацыка папоўніліся цікавым і рэдкім экспанатам – газетай “Камсамольская праўда” за 1961 год.
“Таварыш, запомні гэты дзень!» – звярталася «Камсамольская праўда» ў нумары ад 13 красавіка 1961 года да свайго чытача. Уся газета ад першага да апошняга радка прысвечана палёту касмічнага карабля «Усход».
«Чалавек у космасе! Капітан першага зоркалёта — наш, савецкі! Вялікая перамога розуму і працы. Свет апладзіруе Юрыю Гагарыну» – шапка нумара. На першай паласе размешчаны партрэт першага касманаўта, зварот Цэнтральнага камітэта КПСС, Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР і ўрада Савецкага Саюза да Камуністычнай партыі і народаў Савецкага Саюза, да народаў і ўрадаў усіх краін, да ўсяго прагрэсіўнага чалавецтва.
Паведамленне ТАСС не толькі перадае ўнутраную храналогію падзеі, але і адлюстроўвае яе разуменне, успрыманне, адчуванне людзьмі менавіта ў той дзень, 12 красавіка 1961 года. Цікава прачытаць яго, зважаючы на стылістыку, астранамічныя падрабязнасці, тэхнічныя характарыстыкі і, вядома, перадапошні абзац.
Усё па-сур’ёзнаму: шматступенчатая ракета, першая касмічная хуткасць, апагей, вугал нахілу плоскасці арбіты, частоты перадатчыкаў. І пры гэтым нічога не сказана пра час старту, працягласць палёту, месца старту і месца пасадкі — чаму?
Разварот газеты — карабль «Усход» на дзве паласы і рэакцыя людзей на падзею.
На апошняй паласе — рэпартаж з дому першага касманаўта і інтэрв’ю з яго жонкай Валяй і дачкой Леначкай.
“Гагарын… Колькі разоў назавуць зараз на Зямлі простае рускае прозвішча. Маёр Гагарын… А для яе ён — проста Юрась. А Леначцы ён — проста татка. А Зямля назаве яго Сынам і вечна будзе ганарыцца…”
Час памяти «Бухенвальдский набат»
11 апреля 1945 года узники концентрационного лагеря Бухенвальд — одного из самых страшных лагерей смерти — подняли интернациональное восстание против гитлеровцев и вышли на свободу.
В 1952 году постановлением ЮНЕСКО при ООН было принято решение учредить этот день Международным Днём освобождения узников фашистских концлагерей.
Для учащихся 6-ых классов Средней школы № 3 г. Пружаны научным сотрудником музея-усадьбы «Пружанский палацик» была проведена лекция «Час памяти «Бухенвальдский набат».
Только сохраняя память о тех страшных событиях и отдавая дань уважения погибшим и выжившим в том аду людям, можно надеяться на то, что подобное больше никогда не повторится…