22 июня, в День всенародной памяти жертв Великой Отечественной войнны, в Брестком государственном университете имени А.С.Пушкина состоялся Международный научно-методисеский семинар “Холокост: уничтожение, сопротивление, спасение” ( к 80-летию освобождения Беларуси от немецко-фашистских захватчиков).Участником семинара стала директор музея-усадьбы “Пружанский палацик” Ангелина Юрьевна Маруфенко.

Соорганизаторами встречи выступили университет БрГУ имени А.С. Пушкина и Международный научно-образовательный центр истории Холокоста и геноцидов РГГУ (Российский государственный гуманитарный университет).

В работе семинара приняли участие преподаватели вузов, учителя учреждений общего среднего образования Беларуси (Брест, Гродно, Ивацевичи, Витебск, Минск), местные краеведы и представители с российской стороны (Москва, Казань, Хабаровский край, Ставропольский край, Челябинск),.

С приветственными словами к участникам обратились декан исторического факультета, кандидат исторических наук, кандидат исторических наук, доцент А.А.Савич, сопредставитель Центра “Холокост”, директор МНОЦ истории Холокоста и геноцидов РГГУ, профессор РГГУ И.А.Альтман, доцент кафедры всеобщей истории, кандидат исторических наук, доцент Е.С. Розенблат.

Центральным вопросом обсуждения стала тема Праведников народов мира.  Почетное звание, присваемое Израильским институтом катастрофы и героизма “Яд ва-Шем”. Это звание присваивают неевреям, спасавшим евреев в годы нацистской оккупации, рискуя при этом своей жизнью и жизнью своих близких. Их имена увековечивают на Горе Памяти в Иерусалиме. В Беларуси признаны Праведниками народов мира почти 900 человек.

Участники поделились накопленным опытом в воспитательной,учебной, краеведческой работе.

Незримой нитью всей работы семинара и в докладах выступающих прослеживалась идея добра, милосердия и толерантности.

Именно сегодня, когда не прекращаются попытки искажения исторической правды, сохранение истинных фактов становится важной задачей.

В следующем году – в юбилейный год Великой Победы — планируется провести совместный семинар, но уже в более расширенном формате, и затронуть тему музейной педагогики.

Адным з самых багатых і старажытных рамёстваў Беларусі з’яўляецца ткацтва. На працягу стагоддзяў яно развівалася, удасканальвалася, перадавалася з пакалення ў пакаленне. У гэтым відзе дэкаратыўна-прыкладной творчасці знайшла сваё адлюстраванне векавая гісторыя народа, яго майстэрства, мастацкі густ.

Занятак, вядомы з часоў неаліту, прадстаўляе сабой выраб тканін з пражы шляхам перапляцення нітак асновы і ўтка. Пражу для тканін рабілі з ільну, воўны, пянькі. Працэсы яе апрацоўкі выконвалі ўручную: ніткі пралі з дапамогай верацяна і прасніцы (з канца ХІХ ст. – калаўрота (каўродка)), бялілі, фарбавалі, снавалі. Ткалі спачтку на вертыкальных ткацкіх станках і прымітыўных прыстасаваннях (бердзечках, дошчачках), а з ХІ – ХІІІ стст. – гарызантальных кроснах.

У залежнасці ад прызначэння тканіны дзяліліся на тонкія кужальныя – для кашуль, намітак, ручнікоў, абрусаў, бялізны, грубейшыя – для верхняга адзення і інтэр’ераў (дываноў, раднаў, ходнікаў (дарожак, палавікоў), посцілак, сеннікаў). Выкарыстоўваліся розныя віды ткацтва: палатнянае, саржавае, рыпсавае, бранае, выбарнае, пераборнае, шматнітовае (двухнітовае, чатырохнітовае), падвойнае (двухасноўнае), ажурнае і інш.

Пружаншчына не ўзгадваецца сярод буйных цэнтраў традыцыйнага ткацтва, аднак занятак гэты ў вясковым асяроддзі меў вялікую папулярнасць і развіваўся паўсюдна. Меліся свае прыёмы, асаблівасці. Менавіта мясцовыя майстры ў XVIII ст. стаялі ля вытокаў мануфактурнай вытворчасці мастацкіх тканін (паясоў, адзення, абрусаў, бялізны) у ружанскай рэзідэнцыі Сапегаў. У ХІХ ст. Ружаны з’яўляліся адным з прамысловых цэнтраў масавага ткацтва і сукнавытворчасці Беларусі. Але асноўнымі захавальнікамі традыцый народнага тэкстылю былі жыхары вёсак, якія бераглі і ўдасканальвалі ўнікальнае мастацкае рамяство, якое дасталося ад продкаў.

Трэба адзначыць, што асаблівасць мясцовых традыцый ў іх арганічнай эклектычнасці і захаванні шэрагу аўтэнтычных праяў у народным жыцці. Пружаншчына спрадвеку была этнакультурным перакрыжаваннем. Даследчыкі вызначаюць, што яна знаходзілася на мяжы Заходнепалескага і Цэнтральнабеларускага этнаграфічных рэгіёнаў, розных гістарычных абласцей. Прыродныя фактары (пушчы, балоты) спрыялі пэўнай адасобленасці раёна, дзе доўгі час захоўвалася асаблівая матэрыяльная і духоўная культура, у тым ліку традыцыі ткацтва.

На выставе прадстаўлены прыклады мясцовага ткацтва ХХ ст. з фондаў музея-сядзібы “Пружанскі палацык”, збораў раённай цэнтралізаванай клубнай сістэмы, прыватных калекцый. Мясцовы тэкстыль і строі адзення маюць вялікую мастацкую вартасць і навуковую каштоўнасць, даюць уяўленне аб багатай спадчыне, разнастайнасці тэхнік, асаблівасцях дэкору, арнаментаў, колераў, прызначэння тканых твораў. Даўнія тканыя помнікі ўпершыню экспануюцца ў музеі, уражваюць разнастайнасцю ўзораў і кампазіцый, багаццем каларыстычнай гамы і матываў.

Больш падрабязней

С 14 по 16 июня в Беловежской пуще, а конкретнее, в деревне Щербы Брестской области состоялось захватывающее мероприятие для поклонников мотоспорта — фестиваль поддержки и развития мототуризма и мотодвижения «Village party P98» («Деревенская вечеринка»). Он проводится с 2017 года и собирает много участников из Беларуси и зарубежья.

В программе фестиваля Village Party – музыка, дискотека, конкурсы и песни у костра, душевное общение с единомышленниками, и обязательно мотоэкскурсии. В этот раз «мотобратья» посетили музей-усадьбу «Пружанский палацик».

Сёння спаўняецца 92 гады з дня нараджэння Мікалая Васільевіча Тарасюка — Народнага майстра Рэспублікі Беларусь, лаўрэата спецыяльнай прэміі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь дзеячам культуры і мастацтва. З гэтай нагоды ў Пружанскім палацыку адкрылася выстава “Сялянскае жыццё ў творах Мікалая Тарасюка”. 

В преддверии 9 мая в Брестском областном краеведческом музее состоялось открытие выставки «Они дарили жизнь в бою…», приуроченной к 80-летию освобождения Беларуси от немецко-фашистских захватчиков.  Выставка посвящена мужеству и самоотверженности медицинских работников, которые в годы Великой Отечественной войны спасали жизни людей, рискуя собственными.